Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Ένα μοβ- μοναχικό- μπαλόνι....

Ένα μοβ μπαλόνι τράβηξε σήμερα την προσοχή μου ενώ παρακολουθούσαμε οικογενειακώς την καρναβαλική παρέλαση των μικρών. Η μέρα ήταν μουντή, κατά διαστήματα έβρεχε και φυσούσε μανιωδώς, όμως για μια στιγμή ένα μικρό κομμάτι του ουρανού άνοιξε κάνοντας με να παρατηρήσω αυτό το μοναχικό μοβ μπαλόνι που είχε ξεφύγει από κάποια χέρια και είχε πιαστεί στα καλώδια που δεν το άφηναν να χαθεί ψηλά στον ουρανό- πάνω από τα μαύρα σύννεφα και την κακοκαιρία... 



Το χάζευα να το ταλαντεύει ο αέρας, πότε απαλά και πότε μανιασμένα, και αυτό εκεί μπλεγμένο να ομορφαίνει με την παρουσία του το κατά τα άλλα σχετικά άχαρο τοπίο. Και δεν ξέρω τι από όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου αυτή την περίοδο συμβόλιζε αυτό το μοβ μπαλόνι που τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή μου σήμερα- σίγουρα όμως έδωσε μια άλλη διάσταση σε αυτόν το Φλεβάρη που με έχει αφήσει λίγο αδιάφορη, λίγο κενή, λίγο σε κατάσταση αναμονής- λες και κάποιος έχει πατήσει το pause στα συναισθήματα μου αυτές τις μέρες .

Αν και φοβάμαι πως είναι μουδιασμένος πόνος όλο αυτό. Λες και έχω η ίδια χορηγήσει στον εαυτό μου αναισθητικό μέχρι να είμαι έτοιμη να ξανανιώσω. 

Ο Φλεβάρης μου έκλεψε κάποτε ένα κομμάτι της καρδιάς μου και ξέρω πολύ καλά πως δεν μου το έκλεψε στα αλήθεια αυτός- όμως εγώ με αυτόν τα έχω βάλει αφού δεν μπορώ να τα βάλω με κάποιον άλλον. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που βίωνα τόσο πόνο, ήταν όμως η δεύτερη στην σειρά και- σε αντίθεση με ότι δείχνω- είμαι γεμάτη αδυναμίες και έσπασα. Έτσι την πλήρωσε ο δόλιος ο Φλεβάρης που μπήκε για πάντα στην μαύρη λίστα για μένα. Φέτος λοιπόν, με ένα ράγισμα περισσότερο στην καρδιά μου, με ένα ακόμα όνειρο ναυαγισμένο δεν ξέρω πια ούτε τι θέλω, ούτε τι θέλει Αυτός για μένα, ούτε τι αντέχω, ούτε τι διατίθεμαι να ρισκάρω. 

Μάλλον νιώθω και εγώ λίγο μπλεγμένη -σαν αυτό το μοβ μπαλόνι στα καλώδια, κάτω από έναν μαύρο ουρανό, με τον αέρα να το ταλαντεύει κατά πως αυτός θέλει. Ξέρετε όμως τι; Όταν μετά από ώρα σήκωσα τα μάτια μου για να δω το μπαλόνι μου, αυτό έλειπε... Το είχε πια αποδεσμεύσει ο αέρας και θέλω να ελπίζω πως το οδήγησε πολύ ψηλά, πάνω από τα μαύρα σύννεφα, μακρυά από όλη αυτή την κακοκαιρία ώστε να περιφέρεται στο γαλήνιο γαλάζιο του ουρανού για όσο αυτό αντέξει... 

2 σχόλια:

  1. Πω πω ρε συ Γιάννα!!!! πόσοι λίγοι άνθρωποι θα έβλεπαν τόσα πράγματα σε ένα μπαλόνι;;;;;!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε λίγοι οι ψυχάκηδες, οι αλήθεια είναι! ;-) Μεγάλη αγκαλιά!

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...