Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Η μέρα που ξεκόλλησα το "μαιμουδοαυτοκόλλητο"....

Σήμερα ο Δημήτρης- Γεράσιμος  μας ξύπνησε από τις έξι, ανυπόμονος και ενθουσιασμένος γιατί θα έφερνε ο παππούς του το "δικό του ντεντόσπιτο"! Έτσι αναφέρεται ο μικρός στο κρεβάτι που του έφτιαξε ο πατέρας μου ως δώρο για τα τρίτα γενέθλια του. 

Εξήμισι η ώρα, είχαμε ήδη πιει τον καφέ μας και βάζαμε μέσα στο δωμάτιο τις τάβλες για την συναρμολόγηση. (καλά, ο Παναγιώτης τις έβαζε- όχι εγώ- σας άκουσα!) Εγώ έβγαζα φωτογραφίες και απολάμβανα το μαιμούδι μου να γυρίζει γύρω, γύρω, γύρω χοροπηδώντας από την χαρά του και ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του λέγοντας ξανά και ξανά: "Τόοοοσο μεγάλο κρεβάτι έφτιαξε παππούς μου για εμένα, τόοοοσο μεγάλο, μόνο για εμένα!" 




 Μια ώρα μετά κατέφθασε και ο αρχιμάστορας- μεγάλη θυσία για τον εγγονό να ξυπνήσει τόσο πρωί ο πατέρας μου- και ξεκινήσαμε... Τουτέστιν, οι άντρες στρώθηκαν στην δουλειά, ενώ ο Δημήτρης στρώθηκε πρώτη θέση με το κριτσίνι στο χέρι να παρακολουθήσει την μεταμόρφωση του δωματίου του... 


Και εγώ παρότι ξέρω ήδη καλά πως ο μικρός είναι παραπάνω από έτοιμος για αυτή την αλλαγή, να κοιτάζω τα γυμνά του πατουσάκια πάνω στο σκαλοπατάκι και να σκέφτομαι πόσο μικρός μα και πόσο πιο μεγάλος μου φαίνεται ταυτόχρονα... Πως γίνεται αυτό, να αναρωτιέμαι..

Και προτού προλάβω να σκεφτώ, να τρέχει να δώσει αυτός τις βίδες στον παππού του, να παίρνει και τα δικά του εργαλεία και να αρχίζει και αυτός να χτυπάει από εδώ, να βιδώνει από εκεί, να πηγαίνει προς τους "μαστόρους" καμιά μικρή τάβλα που βρέθηκε μπροστά του...






Και μόλις το κρεβάτι του σχεδόν ολοκληρώνεται, δεν αντέχει άλλο, τρέχει παίρνει το στρώμα από την κούνια του και το σέρνει αγκομαχώντας στο δωμάτιο του! Αυτός το αποφάσισε-  εκεί θα κοιμηθεί απόψε και ας μην έχει έρθει το στρώμα!



Το μαιμουδάκι μου, τελικά κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου σήμερα, όπως και κάθε βράδυ. Μόνο που σήμερα ζήτησε μια πολύ σφιχτή αγκαλιά, πάνω κατά πάνω μου, όπως όταν ήταν βρεφάκι. Αμέσως μετά, τεντώθηκε και ξάπλωσε κατά μήκος του καναπέ, με τα πατουσάκια του να ακουμπάνε στα πόδια μου... Που να χωρέσει αλλιώς; Τον ακούμπησα στο κρεβάτι μας.  Απόψε θα κοιμηθούμε μαζί. 

Από αύριο όμως το νέο του δωμάτιο θα είναι έτοιμο. Και το κρεβάτι που με τόση αγάπη του ετοίμασε ο παππούς του θα είναι εκεί για να στεγάσει όνειρα πολλά. Όνειρα αθώα, καραμελένια που του λέω και εγώ, όνειρα περιπετειώδη, γεμάτα φαντασία. Όνειρα για την ζωή του αργότερα, πως θα την φαντάζεται άραγε, τι θα λαχταράει, ποιοι θα είναι οι στόχοι του, ποιες οι προτεραιότητες του; 

Αυτό το κρεβάτι θα ξέρει. Τα πάντα. Γιατί κάθε βράδυ, θα αφουγκράζεται τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του. Ίσως και αυτές που δεν θα παραδέχεται ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Θα πάρει την δική του μυρωδιά και τις δικές του συνήθειες και θα γίνουν και αυτά αναπόσπαστο κομμάτι του. 

Θα είναι εκεί για να αντέξει πάνω του φίλους πολλούς και  ξαδέλφια.  Να φιλοξενήσει αμέτρητα sleepovers, γέλια, χοροπηδηχτά, παιχνίδια χαζά και κουβέντες μέχρι το πρωί. Θα είναι εκεί για να βάλει αυτός τις δικές του πινελιές πάνω του- ήδη έχει αρχίσει- "Αυτή την ζωγραφιά μαμά, αυτή την θέλω εδώ!" 

Και παρότι είμαι με τέσσερις ώρες ύπνο και κυριολεκτικά κομμάτια από την κούραση, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτό το αυτοκόλλητο. Το πρώτο αυτοκόλλητο τοίχου που αγόρασα όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος στο ουράνιο τόξο μου. Και πως σήμερα με λίγο βαριά καρδιά το ξεκόλλησα από τον τοίχο. 



Έτσι είναι όμως. Η ζωή προχωράει και τα μωρά μας, μπορεί να τα νιώθουμε πάντα μωρά στην καρδιά μας, μα μεγαλώνουν και μεγαλώνουν με ενθουσιασμό. Έχουν όλη τους τη ζωή μπροστά τους και ειλικρινά, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ευλογία από αυτό; 

Νόμιζα πως η αλλαγή θα είναι περίεργη. Μα περνάω έξω από το δωμάτιο του όλο το απόγευμα και νιώθω λες και αυτό το κρεβάτι έπρεπε να ήταν πάντα εκεί. Πως ήταν πάντα εκεί. Ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι ακόμα ένα μικρό και πονηρό νηπιάκι, μα έχει ήδη περάσει σε άλλο στάδιο. Αυτό του μικρού παιδιού. Το νιώθω. 

Και είναι υπέροχο...

(Το κρεβάτι μας δεν θα σας το δείξω σήμερα! Το κρατάω για έκπληξη και επιφυλάσσομαι για τις επόμενες μέρες! Σήμερα είχα κάτι σπουδαιότερο να μοιραστώ μαζί σας- αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση που μας αφήνει κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα των παιδιών μας...) 

24 σχόλια:

  1. καλορίζικο το νέο δωματιακι σας! Εύχομαι να το χαρεί το αγοράκι σας👨💙

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι νιώθω κι εγώ.... έναν γλυκό πόνο από αγκαθάκι κάθε φορά που αφήνουμε κάτι πίσω μας.... κάθε φορά που προχωράμε ένα βήμα!
    Αλλά όπως είπες, τα παιδιά μεγαλώνουν όσο κι αν μένουν πάντα παιδιά μέσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι μωρέ αυτό.... Ακόμα και με την πιπίλα που, ποιος την θέλει σε ένα νήπιο, συγκίνηθηκα... Σε φιλώ γλυκά μανούλα...

      Διαγραφή
  3. Αχ βρε Γιαννα πως τα καταφερνεις πάντα κ με συγκινεις τοοοσο... Ειναι κ οι ορμόνες τρελαμενες και με αποτελειωσες μ αυτήν την ανάρτηση...μεγαλώνουν τόσο γρήγορα δυστυχώς που Νοιώθω συχνά οτι πάντα κάτι χάνω..πως δεν προλαβαίνω να ζήσω ολες τις στιγμες...
    Τέλος πάντων.... Καλορίζικο το καινούργιο σας δωμάτιο!περιμενω με αγωνία να το δω ολοκληρωμένο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ γλυκιά μου λεχωνα, συγνώμη.... Τόσο γρήγορα πράγματι για αυτό πρέπει κάθε στιγμή να είναι πολύτιμο φυλαχτό! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Ενα φιλάκι στα πατουσακια τα φρέσκα!!

      Διαγραφή
  4. Κατερίνα-λάρισα16 Μαΐου 2016 στις 2:50 μ.μ.

    καλορίζικο το δωμάτιό σας!! και εμένα με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία σε ο,τι μου υπενθυμίζει ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν..όπως για παράδειγμα χθές που αποθήκευσα τα χειμερινά ρούχα της μικρής μου σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναφορέσει ποτέ νούμερο. αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός?? να μεγαλώνουν γερά και ευτυχισμένα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός και μόνος ο σκοπός και μεγάλη ευλογία... Σε φιλώ γλυκά Κατερίνα μου!

      Διαγραφή
  5. Τι όμορφα... Καλορίζικο το δωμάτιο σου Μίμη!
    Αχ να μεγαλώνουν τα παιδάκια μας...αυτό μονάχα εύχομαι υγεία και καλή τύχη σε όλα!!!
    Σας φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες πολύ σωστά γλυκιά μου μανούλα... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  6. Μην είσαι σίγουρη ότι έχει ξεκολλήσει! Για να αλαφρώσει η καρδιά σου το λέω! Έτσι αντέδρασε και η Κατερίνα όταν της πήραμε ''μεγαλίστικο'' κρεβάτι για να δώσουμε την κούνια της στον μαχαραγιό! Τελικά κράτησε πολύ λίγο...5 χρονών πια η Κατερίνα, 2,5 και κάτι ο Χρήστος και αναγκαστήκαμε να μεταμορφώσουμε το κρεβάτι να χωράει και άλλο από κάτω ώστε να το βγάζουμε και να τα ενώνουμε και να κοιμούνται μαζί και ...η μαμά στην μέση! Και ξέρεις κάτι? δεν κάνω καμια προσπάθεια να το αλλάξω...γιατί κοντοζυγώνει η ώρα που θα με διώξουν από μόνα τους ανεπιστρεπτί! Και αυτό το ''ανεπιστρεπτί'' βαρύ μου κάθεται!
    υ.γ. πόσο γλύκα είναι ο γιος σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μάχη μου για την προσπάθεια και τα όμορφα μαιμουδολογια!! Αχ και εγώ απολαμβάνω απόλυτα όλα αυτά τα σκαρφαλωματα στο κρεβάτι μας και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα ακριβώς επειδή ξέρω πως δεν διαρκούν για πάντα... Πάντως έχουν περάσει τέσσερις μέρες τώρα και ο απόλυτος έρωτας συνεχίζεται! Ίσως πιο ήπια να σταθερά! Για να δούμε... Κάθε μέρα και μια έκπληξη με τα νηπιακια μας!

      Διαγραφή
  7. τι καταπληκτικο κειμενο... ονειρα πολλα και γεματα !!!! να ειστε ολοι καλα...καλημερα απο μια καλοκαιρινη Αθήνα...φιλια απειρα Μαρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου για τα πάντα τόσο όμορφα λόγια σου! Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  8. Θες να μας κρατάς σε αγωνία ε; Το έχεις καταφέρει βεβαίως βεβαίως!! Από την μια είμαστε περήφανες όταν τα μικρά μας κατακτούν καινούργιες κορυφές (όπως λέει και η Μαρθούλα μου) και μερικές φορές κλαίμε από συγκίνηση αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα. Σε κάποια φάση θα μας διώχνουν όπως λέει και η Μάχη πιο πάνω. Ζήσε αυτές τις στιγμές γιατί είναι ανεκτίμητες και το μαϊμουδάκι σου είναι σωστός μάστορας!
    Σας φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να κάνω, έπρεπε να τελειοποιηθει!! Χάχα όπως και να έχει, ανέβηκε με μόλις μια μέρα καθυστέρηση!! (ή δύο, δεν θυμάμαι!) Όπως τα λες είναι γλυκιά φατσουλινομανουλα!!

      Διαγραφή
  9. Αχχ το μαιμουδάκι μεγαλώνει!!! Και γίνεται ένα υπέροχο μικρό παιδάκι!!! Με συγκίνησες πάλι...Καλορίζικο το ντεντροσπιτο σας!!! Εύχομαι όσα είπες παραπάνω να πραγματοποιηθούν, να κάνετε αμέτρητα σλιποβερς να ακουστούν χιλιάδες γέλια σε αυτό το δωμάτιο και το μαιμουδάκι μας να ονειρεύεται πάντα πολύ και να έχει μέγάλα όνειρα!!!
    Πολλά φιλιά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ηρώ μου για τις γλυκές ευχές σου... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  10. Κλαψ κ ξανα κλαψ..αν κ ειμαι κατα του να κοιμουνται τα παιδια με τους γονεις τους (ο δικος μου μπομπιρας απο3 μηνων κοιμαται στο δωμάτιο του μόνος του) μολις ενιωσα την γαληνη που χε αυτη η αγκαλια που σου εκανε πριν αποκοιμηθει στην αγκαλιά σου..νομιζω τελικα οτι κάθε φορα συγκινούμαι τοσο βλεποντας τον γιατι το ξανθό σου μαιμουδι μοιαζει τοσο πολυ στον μπομπορινο μου που βλεποντας το..βλεπω το μελλον μας...να του δωσεις ενα μεγαλο ρουφιχτο φιλι απο μας..είναι τυχερος που εχει τοσους ανθρωπους να του δινουν απλοχερα την αγαπη τους..χρυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Χρυσά δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικο "φάρμακο", πιο μαγική στιγμή από την αγκαλιά του παιδιού σου... Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα όμορφα σου λόγια... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  11. Αχ μωρέ!... Τα συναισθήματα μιας μανούλας!!! Μεγαλώνουν και από τη μια καμαρώνουμε από την άλλη μας κακοφαίνεται που περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός και οι στιγμές!! Ας κρατάμε τα όμορφα και ας αποχαιρετάμε το παρελθόν με ευγνωμοσύνη! Πάμε γι' άλλα!! Καλή επιτυχία στη μετάβαση και περιμένω να δω το κρεβάτι-υπερπαραγωγή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έθεσες υπέροχα! Έτσι ακριβώς είναι! Σε ευχαριστούμε πολύ, πολύ!

      Διαγραφή
  12. Υπέροχο ποστ!!! Είναι πολλά τα συναισθήματα που βγαίνουν με αυτά τα μικρά - μεγάλα βήματα των παιδιών μας.
    ps: έχουμε το ίδιο σεντόνι, αυτό με τα αυτοκινητάκια, και τα ίδια αυτοκόλλητα. Νομίζω ότι εμείς θα κάναμε καλή παρέα αν μέναμε κοντά.
    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς γίνεται μου λες; Πράγματα τόσο μικρά, μα τόσο τεράστια για την καρδιά μας... Έτσι πιστεύω και εγώ κορίτσι μου... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...